به گزارش فرهنگ امروز به نقل از هنرآنلاین؛ کمال تبریزی سال‌ها پیش با ساخت دو فیلم موفق "لیلی با من است" و "مارمولک" ساختار شکنی عجیبی در سینمای ایران انجام داد. او در تلویزیون هم موفق عمل کرد و توانست باساخت سریال‌های درجه کیفی الف، مخاطبان ثابت خود را بیابد. او با ساخت فیلم سینمایی "از رئیس جمهور پاداش نگیرید" در سال ۸۶ بار دیگر این ساختار شکنی عجیب و غریب را در سینما رقم زد و فیلمی دیگر، هم برکارنامه کاری خود افزود و هم برسینمای کمدی. هرچند این فیلم پس از ۷ سال توقیف درنهایت به اکران عمومی رسید اما با حواشی بسیاری همراه بود.

فیلم "از رئیس جمهور پاداش نگیرید" روایت یكی از مدیران ارشد است که به صورت كاملا اتفاقی به سفر حج می‌رود و در این سفر اتفاقاتی برایش می‌افتد كه ظاهرش خوشایند نیست، اما همه این اتفاقات ناخوشایند باعث می‌شود به معنا و مفهومی از سفر دست پیدا كند. در واقع خط روایی داستان همان خط روایی "لیلی با من است" و "مارمولک" را دنبال می‌کند، اما با توجه به دو تجربه‌ای که کارگردان در این ژانر از فیلمسازی پشت سر گذاشته است به نظر می‌رسد که در این زمینه، فیلم سوم به مراتب باید بسیار قوی‌تر و محکم‌تر از دو فیلم قبلی باشد، درحالی که اینطور نیست و پس از گذشت ۷ سال از ساخت فیلم "از رئیس جمهور پاداش نگیرید" آن‌طور که باید انتظارات مخاطب را برآورده نمی‌کند.

داستان از جایی شروع می‌شود که نشان می‌دهد، حسن معجونی در نقش "سلیم صفا" مدیر ارشد یکی از ادارات دولتی، با توجه به ظاهرمردم پسندانه‌ای که دارد، اما در باطن انسان عیاشی است که به دنبال نفسانیات خود پیش می‌رود. با کمی تامل در زندگی او متوجه می‌شویم که صفا یک مرد متاهل است که با داشتن سه همسر (با بازی آشا محرابی در سه نقش متفاوت) دائما در حال تلاش برای دست یافتن به خواهش‌های نفسانی خود است و تلاش برای به دست آوردن دل هر سه زن، لحظات کمیکی را در فیلم رقم می‌زند. 

در ادامه موضوع اصلی داستان از جایی شکل می‌گیرد که صفا قصد دارد به سفر کانادا برود، اما دست بر قضا به دلیل خوش خدمتی‌هایی که کرده است پاداشی از سوی رئیس جمهور برای او در نظر گرفته می‌شود که این پاداش، چیزی نیست جز سفر حج؛ حال تلاش صفا برای نرفتن به این سفر و کامیابی به سفر کانادا، شرایطی را رقم می‌زند که خالی از لطف نیست. از این به بعد قصه کاملا فضای دو فیلم قبلی تبریزی را پیش روی مخاطب می‌آورد و استفاده از سکانس‌هایی از فیلم "لیلی با من است" نیز تداعی این خاطره را چندین برابر می‌کند. 

از سوی دیگر حضور صفا در مدینه به همراه گروه خدماتی حجاج و اتفاقات پیش روی او فصل جدیدی را در فیلم باز می‌کند و درنهایت فصل‌الخطاب "از رئیس جمهور پاداش نگیرید" تحول و دگرگونی شخصیت اصلی فیلم یعنی سلیم صفا است که به خودشناسی می‌رسد که به نظر می‌رسد، حرف نخست و پایانی کارگردان و نویسندگان این فیلم است.

استفاده از بازیگران به نام، سکانس‌ها و موسیقی نوستالژیک و خاطره انگیز فیلم "قیصر" در بخشی از این فیلم و درست در زمانی که قرار است آتیلا پسیانی بازی خود را آغاز کند، نیز از سوی دیگر باعث می‌شود تا مخاطب این فیلم را دنبال کند.

با توجه به حضور عوامل حرفه‌ای در پشت صحنه از نویسندگان کار که رضا مقصودی و محمدرحمانیان هستند، تا حتی مدیر فیلمبرداری کار که محمدرضا سکوت است به نظر می‌رسد باید با یک فیلم بسیار خوب روبه رو باشیم که چشم نواز و روح نواز باشد، اما درنهایت این اتفاق رخ نداده است و نمی‌توان آنطور که انتظار می‌رود این فیلم را دنبال کرد. در بخش فیلمبرداری ما هرگز سکانس‌های ناب فیلم‌های قبلی محمدرضا سکوت را در کار نمی‌توانیم ببینیم. حتی در بخشی اصلی و اعظم فیلم که در مکه می‌گذرد و این برای اولین بار است که از یک دوربین فیلمبرداری ۳۵ میلی‌متری برای ضبط تصاویر حج تمتع استفاده شده است، ما هیچ پلان یا سکانس خاصی که نشان از هنرنمایی سکوت، در بخش تصویری دارد نمی‌بینیم. در حالی که فضا این پتانسیل را داشت تا سکوت اوج هنر خود را در این فیلم به کار گیرد، همانطور که هنرنمایی او را بارها در فیلم‌های مختلفی  دیده‌ایم.

حسن معجونی به عنوان بازیگر اصلی فیلم درخشان بوده و به خوبی توانسته است از پس آن برآید. دیدن احمدآقالو نیز پس از سال‌ها برای علاقمندان و دوستداران او دلچسب است و خاطرات بازی‌های ناب او را بار دیگر زنده می‌کند. صابر ابر، آتیلا پسیانی، بهمن زرین‌پور و رضا بهبودی هر کدام در این فیلم جای خود را دارند و می‌توان گفت حضور این بازیگران و بهره‌مندی تبریزی از آنها در فیلم تنها نقطه قوت این فیلم است.

حضور خود تبریزی در سکانس‌هایی که مربوط به شخصیت وزیر است، آن‌طور که باید به فیلم نمی‌چسبد و بیش از هرچیز به نظر می‌رسد که وصله‌ای است، ناجور که دلیل این حضور را نیز مشخص نمی‌کند، هر چند که بسیاری از کارگردان بزرگ دنیا نیز علاقمند به حضور در یک سکانس از فیلم‌های خود هستند، اما در این فیلم لزوم حضور این شخصیت با بازی خود تبریزی مشخص نیست و بیش از آنکه بخواهد حرفی برای گفتن داشته باشد، به نظر می‌رسد بود و نبودش هیچ تاثیری در فیلم نخواهد داشت. به خصوص این‌که در هر دو سکانس نیز بخشی از صحبت شخصیت وزیر خیالی نیز دچار ممیزی شده است.

در مجموع می‌توان گفت این فیلم از کارنامه تبریزی نمره قابل قبولی دریافت نمی‌کند و تنها می‌تواند مخاطب را با طنزهای کلامی و هجو که این روزها در اغلب فیلم‌های سینمایی باب شده و او نیز از آن بهره گرفته است برای لحظاتی به خنده وا دارد.